از همه اتون دعوتم می کنم نمایشگاه مطبوعات بیایید
نمی دونید روزنامه نگارها صحبت رو در روبا مخاطب هاشون چه قدر براشون لذت بخش و خستگی در کن است.
اگر اومدید خبرم کنید خوشحال می شوم ببینمتون.
نمایشگاه مطبوعات روزهای لذت بخشی برای من است حتی خستگی بی نهایتش هم خوبه
من قبل از این که الفبا یادبگیر صدقه سر خواهر بزرگ تر الفابت یادگرفتم و تا دبستان زبانم به نسبت بقیه هم سن هایم عالی بود اما از راهنمایی چون با معلمش لج بودم منفور ترین درسم شد و افتادم رو سیکل من نمی تونم و این تا دبیرستان هم ادامه داشت و خلاصه این که سطح زبانیم چندان جالب نبود. و چون حس یک نقطه ضعف برایم داشت از زبان متنفر شدم.
اما حالا به مرحله ای رسیدم که بدون این که کسی اجبار کنه رفتم سه روز در هفته فشرده کلاس خصوصی زبان ثبت نام کردم و حاضر شدم از بعضی از چیز هایم بزنم و هزینه ی زیاد متقبل شوم. چرا؟
فقط و فقط برای رسیدن به هدف ها و آرزوهایی که برای خودم علامت گذاری کردم. و جالبه بدونید الان به شدت از لحظه لحظه کلاس زبانم و یادگیری و درس خواندن و سختی کشیدنش لذت می برم.
خلاصه این که هدف هاتون رو جدی بگیرید هدف هاتون بهتون انگیزه و انرژی ماورایی می دهن برای انجام حتی منفورترین و سخت ترین و فرسایشی ترین کارها.
هدف هاتون رو جدی بگیرید و به خودتون اول و بعد به بقیه ثابت کنید چه آدم قدرتمندی هستید و از تلاش و کوشش اتون برای رسیدن به اون هدف هم لذت ببرید.
گاهی دلم می خواهد تویی باشی که سرم را روی شانه ات بگذارم و غم هایم را بگریم، مو پریشان کنم و سخت درآغوش کشیده شوم و بعد در یک چشم بهم زدنی دود شوی و بروی
نه بیشتر از این نمان برو
پیش از آن که دیر شود پیش از آن که دلبسته شوم
من از دل بستن به مسافران و از انتظار بی پایان و کشیده شدن لاستیک هواپیما روی آسفالت و هر آن چیز که روزی تو را از من جدا می کند هراس دارم.
همین الانی که دارم این پست و می نویسم و بعد تر که شما این پست رو خواهید خواند آدم های زیادی با سطح خانوادگی متفاوتی دارن با مشکلات خودشون دست و پنجه نرم می کنند.
چند روز پیش رفته بودم با مامانم متخصص تغذیه سالن انتظار مشترکی بود که یک اتاق آن مطب متخصص تغذیه و اتاق دیگه مطب متخصص اعصاب و روان بود. منتظر که نشسته بودیم در اتاق متخصص اعصاب و روان باز شد خانم مانتویی میانسال و شیک و موجهی که به خوبی مشخص بود از خانواده ای نسبتا سطح بالایی است به مرد کنار من اشاره کرد و با حالت داغونی گفت بیاین بابای بیچاره اش رو ببینید به چه روزی افتاده است. دکتر اومد سلام کرد و دوباره داخل رفتن. من برای گرفتن مشخصات اولیه داخل یک اتاق دیگه رفتم و وقتی برگشتم کف زمین اتاق انتظار دختری با یک شلوار گرمکن تو خونه ای و کاپشن سرمه ای خاکی درست عین بی خانمان ها نشسته بود و پایش رو چنگ می انداخت.
متعجب نگاه می کردم. که همون خانمی که در اتاق رو باز کرده بود بالاسرش ایستاده بود و به وضوح داغون و تکیده بود. بلند رو به جمعیت گفت بچه نیارین ها بچه نیارین من بچه دار شدم که بشه این. اون موقع بود که تازه دو هزاریم افتاد موضوع از چه قرار است. جو و سکوت بدی تو اتاق انتظار به وجود اومده بود.
صدای دختر رو وقتی شنیدم که رو کرد به خانم منشی و با حالت کودکانه و عاجزانه ای گفت یه چیزی بده بخورم تو رو خدا یه چیزی بهم بده. مامانش گرفتش و گفت می رویم دم سوپر یه چیزی برات می خریم ایشون که الان چیزی نداره مامان.از تو کیفم کاکایویی در اوردم و بهش دادم.
منشی زنگ زد به آژانس و تاکید کرد یک فرد با حوصله بفرستید. چند دقیقه بعد ماشین اومد. مادر سعی کرد دختر داغون معتادش رو از روی زمین بلند کند هرکاری کرد نتونست. از راننده آژانس کمک خواست تا با هم بلندش کنند باز هم نتونستن دختر به صورت چهار دست و پا کف زمین خودش رو به سمت در خروجی می کشید و پدر ماتش هم که به وضوح شونه هایش افتاده بود و داغون شده بود دنبالشان راه افتاد. پدر که تا اون موقع یک کلمه صدایش در نیومده بود دقیقا مثل کسی که مهم ترین چیز زندگیش را از دست رفته می دید گفت فوق لیسانس جامعه ما شد این. از لحن صدایش کاملا مشخص بود که قبل از این چه قدر به دخترش افتخار می کرده است. اما حالا انگار تمام کاخ آرزوهای بلند بالایی که برای دخترک داشت دود شده بود و رفته بود هوا. دختر برگشت و چیزی زیر لب به پدرش گفت پدر که طاقتش از تمام خفه خون هایی که گرفته بود سر آمده بود آهسته با پا به دختر زد. جیغ دخترک به هوا رفت و جو رو متشنج کرد:(آشغال زورت و به رخ من می کشی . به تو ام می گن بابا) مادر سریع بینشون قرار گرفت هر آن انتظار داشتم پدر خانواده سکته کند. دخترک همانطور چهار دست و پا از مطب خارج شد و اشک من روی گونه ام سرازیر.
از اون روز تا الان قیافه دخترک و پدر و مادر تکیده و داغونشون جلو چشمم است. دخترک رفت برای بستری شدن. گاهی یک لغزش و اشتباه دودمان به باد ده است. قیافه مامان من که دیدنی بود چون اون خودش مادر بود و بهتر از من حس تباه شده اون مادر رو می فهمید. همیشه وقتی به مامانم می گفتم مامان جان هزاران دختر بدتر از من و خواهرم هستن قدر ما رو بدون مامانم می گفت آدم باید به بهتر از خودش نگاه کنه اما این بار اول بود که مامانم یک لحظه به من خیره شد و انگار عمیقا یادش افتاده از خدا تشکر کنه طبق عادتش بلند فکر کرد مردم با چه مشکلاتی رو به رو هستن واقعا خدارو صد هزار مرتبه شکر. اما شاید این تنها باری هم باشه که از این تعریف مامانم حس خوبی نداشتم. دلم نمی خواست مشاهده بدبختی یکی دیگع باعث شود مامانم خدا رو شکر کنه که وای چه خوب دخترم معتاد نیست.
به همین سن بیست و یک سالم از وقتی وارد جامعه شدم یک چیزهایی از آدم ها و زندگی مشترک و ... دیدم که نسبت به مرد ها بدبین شدم.
و هر چه قدر جلوتر می رود نمی دونم من بیشتر در جریان یک سری چیز ها قرار می گیرم و حساس شدم یا واقعا زیاد شده اما آمار مرد های کثافت برایم بالا و بالاتر می رود.
تا حالا از این زاویه به قضیه نگاه کردید ؟
اون مرد هرزه ای که هنوز یکسال از ازدواجشش نگذشته به یک دختر دیگه پیشنهاد سفر می دهد و می گه بیا معشوقه من شو فقط به زندگی مشترکشان گند نزده به روح و روان اون دختر هم ضربه زده. تا سه ماه هر شب به خاطر اون زنی که فکر می کنه خیلی با این مرد خوش بخته زار زار گریه کردم. هنوز که هنوز است وقتی یادش می افتم اعصاب و روانم بهم می ریزه. لعنت بهش!
برای آدم هایی که عادت به هرز رویی دارن فرقی نمی کند که شما چادری هستی فرقی نمی کند که تو مکالماتتون تاحالا یکبار تو نگفتی یکبار فعل مفرد به کارنبستی عادت کردن به هرز نگاه کردن و کثافت کاریشون حتی اگر در قالب یک آدم ریشوی مذهبی معروف باشن.
